Na een vlotte rit (soms wel eens even abuis gereden, maar dat was enkel om de opmerkzaamheid/commentaar van de vrouwtjes te testen) arriveerden we na een 3-tal uurtjes op onze bestemming waar we al dadelijk verwelkomd werden met een lekkere cocktail.  Het hoefde niet, het was geen verplichting, maar we vonden het toch wel een mooie geste van Fraulein Fritz.

Na de verdeling van de kamers (die trouwens dik in orde waren) was het tijd om een pintje te drinken.  Tja... bier in Duitsland.  Je kan er over discussiëren.  Het wordt in een pint getapt, er zit een witte kol op, de kleur is vergelijkbaar, dus het lijkt er allemaal wel op, en dan denk je soms  : “Aha !!, nu is het dan toch in orde gekomen”.  Tot je het proeft.  En dan weet je : “Nee, ook dit jaar is het weer niet gelukt”.  Maar geen nood.  Voor degenen die het echt niet zagen zitten was er ook Duvel of Leffe verkrijgbaar.  Of een schnapske natuurlijk.  Dat is ook lekker, maar daar was het nog wat te vroeg voor.  Dat vond Lutt toch.

Na het avondeten was er geen “tepke schieten”, en er was geen “zettersprijskamp”.  Nee, er was een wijndegustatie gepland.  De man had voor de gelegenheid een aantal druiven geplukt, daar 6 verschillende wijntjes uit geperst en ons die aangeboden om eens te proeven.  Hij gaf er ook een hoop uitleg bij, maar vermits mijn kennis van het Duits vergelijkbaar is met die van mijn Albanees kan ik daar niet zo heel veel over verder vertellen. 

Maar de wijn was lekker.  En de glazen waren groot genoeg, maar ze mochten wel wat voller geweest zijn.  Om dat te compenseren hebben we na afloop dan maar enkele flesjes meegenomen zodat we thuis verder konden proeven, iets waar de man natuurlijk stiekem ook wel een beetje op gehoopt had.

Natuurlijk was iedereen van ons – zoals steeds - vrij om te doen wat zij wilden, maar de meesten gingen de volgende dag toch Cochem bezoeken.  En daar hoorde een bezoek met een gids bij.

Jos had een Oost-Vlaming ingehuurd die redelijk goed bekend was in die streek en hij gidste ons langs een hoop bezienswaardigheden, waarbij de nodige anecdotes en achtergrondinfo ook niet ontbrak. 

Hierna gingen we een boottocht maken op de Moezel.  Er waren natuurlijk nog andere mogelijkheden zoals een bezoek aan de Bundesbank-bunker, maar het was mooi weer, vrij zonnig, er was een beetje wind en de Moezel had geen last van springtij, wat wil je dan nog meer ?

Dan kan je toch veel beter voor een uurtje de stoere zeebonk uithangen, dan een bunker vol versleten DM’s bezoeken.  En trouwens - lag dat geld er eigenlijk nog wel ?  En als het er nog lag, moest het dan blijven liggen of mocht je het meepakken ?  Om nog ergens proberen in te wisselen ?  Ik twijfel eraan.  Wat kon je daar dan gaan doen ?  Nee, dan kon je veel beter met een bootje over de Moezel gaan tuffen.

De burcht van Cochem was natuurlijk ook een mogelijkheid en van een vorige gelegenheid weet ik dat zij prachtig is en een bezoek overwaard.  Maar tijdens die vorige gelegenheid was ik wel nog een beetje jonger.  En lichter ook.  En dat ding lag nogal hoog en was volgens mij in de loop der jaren nog steeds niet gezakt.  Nee, voor mij was ’t in orde zo.  Ze ligt er nu al een paar jaar, ze ligt er goed, laat ze nu ook maar liggen.  Ik begon er alleszins niet aan, en er waren er meer die er zo over dachten.  Eigenlijk was er niemand die er niet zo over dacht.

Bij aankomst bij het hotel was er dan natuurlijk ons traditionele “tepke schieten”.  En wie won ?  Louis natuurlijk.  Dat gebeurt meer.  Eigenlijk denk ik dat we in het vervolg beter 2 aparte reeksen kunnen maken, waarbij Louis dan deelneemt met reeks A, en de rest met reeks B.  Ofwel gewoon Louis ergens in de café zetten en tegen de anderen zeggen dat we voor de eindrangschikking beginnen te tellen vanaf plaats 2.  Dat is ook een mogelijkheid.

En na het avondeten : natuurlijk zetten !!!  Hoe kan het anders.  We verzamelden 3 tafels.  Ik moet toch eens leren van die uitslagen op te schrijven want ik kan die nooit onthouden.  Het enige wat ik nog weet is dat Maria gewonnen heeft en dat het verschil met de tweede nogal groot was.  En dat ikzelf de laatste boom 13 op de zolder had, dat weet ik ook nog.  Sommige dingen vergeet je dan toch weer niet, hoezeer je ook je best doet.

De volgende dag was het zondag, en onze laatste dag was aangebroken, voor het weekend toch.  De meesten van ons waren nog vergeten om de wijnbestelling van dag 1 op te pikken, maar bij het uitchecken heeft iedereen er toch nog bijtijds aan gedacht om ze mee te pakken.   Temeer omdat ze voor onze neus klaar stond.  Gelukkig !

En we kregen zelfs nog een flesje wijn extra mee als afscheidscadeau.  Het zal wel geen Premier Grand Cru Classé (of hoe heten die dingen) geweest zijn, maar dat hoeft ook niet.  Een goede Chateau Moezèl is ook niet slecht.  Ik vond het een tof gebaar, dat zal iedereen wel met me eens zijn.

Daarna vertrokken allen huiswaarts.  De wegen en plaatsen langs waar er gereden varieerden wel een beetje.  Sommigen reden nog langs een pretpark, anderen reden rechtstreeks terug over Nederland, enkele hebben nog een bezoek gebracht aan Monschau, en wij zijn nog even gestopt in Beilstein - waar het zogenaamde Kasteel van “Doornroosje aan de Moezel” staat.  En na een bezoek aan dit heel gezellige dorpje, waar trouwens ook nog een processie ter gelegenheid van Palmzondag uittrok, zijn wij – weer over de Eifel maar langs de meest onmogelijke binnenwegen - rustig huiswaarts getrokken.

Weer een zeer geslaagd weekend van KWB waarbij we met 39 volwassenen en 3 kinderen enkele mooie dagen kunnen genieten hebben van het prachtige landschap aan de Moezel.

En alles zat mee : wij hadden het weer mee, wij hadden de omgeving mee, maar wij hadden ook ons goed humeur en onze vriendschap mee en uiteindelijk blijft dat het allerbelangrijkste.