Op 23 september vertrokken wij met een gezelschap van 40 KWB-jongeren - waaronder een aantal héél jonge, ook enkele gewoon jonge, verder nog wat middelmatig jonge, en dan nog enkele iets belegener jonge - naar Floreal “Le Panomarique”  in Mont Saint Aubert.   Nooit van gehoord zegt u ?  Inderdaad, dat kan, ik ook niet, maar het bestaat wel, en het is een unieke plaats gelegen op enkele km van Doornik.  

Welk het juiste adres nu precies is, daar zijn de meningen van de verschillende GPS-en het nog altijd niet over eens, maar feit is dat iedereen het toch - eventueel via een kleine omweg - gevonden heeft. 

 

De meest dorstigen waren rechtstreeks gekomen om zo snel mogelijk... inderdaad..., anderen hadden ergens een tussenstop gemaakt om daar ook nog wat sightseeing te doen.  Enkele dapperen waren zelfs reeds gaan fietsen om de omgeving al wat te verkennen, iets wat door de batterijen naar het schijnt niet erg in dank werd afgenomen.  

Na het avondmaal dat vrij beperkt was (maar wel heel lekker), was het tijd om onze traditionele zettersprijskamp te houden.   Natuurlijk was iedereen vrij om mee te doen en de belangstelling bleef eigenlijk beperkt, maar dat kon de ambiance (en het bijbehorende lawaai) niet bederven.  Trouwens, het grote voordeel hiervan is dan weer dat je met 2 deelnemende tafels steeds bij de eerste tien eindigt.  

De volgende dag was onze uitstapdag naar Doornik.  Zelf was ik er nog nooit geweest, maar onze gids gelukkig wel.  Hij praatte en gidste ons vakkundig en met de nodige anekdotes langs de mooiste bezienswaardigheden van Doornik.   Het Belfort, de Lakenhal, de Kathedraal, het Stadhuis, noem maar op...  En natuurlijk niet te vergeten : de Grote Markt met zijn schilderachtige huizen waarvan een flink aantal in Art Nouveau stijl.    

Voor het loodsen had hij wel de hulp ingeroepen van “Dikke Bertha”, een niet onaanzienlijke jonge dame die de trotse eigenares was van een treintje waarin wij allen, mits betaling, plaats mochten nemen.  Zoals gewoonlijk in België was de trein iets te laat, maar er was wel géén staking, dus dat viel dik mee.  En vanuit dat treintje konden wij onze ogen goed de kost geven.  

Er moest onderweg soms wel eens een afsluiting gedemonteerd worden om verder te kunnen rijden, maar ook hiervoor was Bertha de geknipte persoon.  Met ware doodsverachting gooide zij zich op de op te ruimen barricades zodat wij verder konden tuffen.  

Of “Dikke Bertha” echt niet weet dat onze gids deze troetelnaam voor haar bedacht heeft, dat zullen we waarschijnlijk wel nooit achterhalen.

Na het middageten was er verschil in interesse.  Sommigen hadden dorst en vonden dat daar dringend iets moest aan gedaan worden, anderen zijn nog verder de stad gaan verkennen, en wij zelf zijn met vier de rijkdommen van de kathedraal gaan bewonderen. 

Naar het schijnt waren er in de stad nog wel een aantal kunstwerken te bekijken die niets om het lijf hadden, maar blijkbaar toch op heel wat belangstelling konden rekenen.  

Hoe dat precies zit, dat weet ik ook niet, want ik was daar niet bij.  Wij hadden gewoon gekozen voor de stille ingetogenheid van Onze Moeder de Heilige Kerk boven het mondaine stadsbezoek van de anderen.  Interesses verschillen...

Klopt eigenlijk wel niet voor 100% hoor maar het klonk wel goed vond ik.  We waren gewoon iets te lang blijven hangen bij “Den Italiaan” (met bijbehorende pizza en vino rosso) waardoor we dus net de afspraak met de anderen misten.  

Na het bezoek aan Doornik was het tijd voor “tepke-schieten”.  Ik weet dat we met 9 waren, maar verder kan ik er weinig over zeggen, behalve dan natuurlijk dat ook hier iedereen waarschijnlijk weer bij de 10 eerste geëindigd is.

Waarom weet ik er verder niks van ?  Was ik er dan niet bij ?  Waarom niet ?  Gewoon, deze keer had IK dorst.  Het moeten niet altijd dezelfde zijn die dorst hebben.   

Naar aloude gewoonte veronderstel ik dat de kwartjes van Louis weer regelmatig aan de stop gebrand hebben, want dat doen die dingen elke keer en ik denk ook dat er opnieuw een aantal takken gesneuveld zijn om als officiële meetlat dienst te doen.   En waarschijnlijk ontbraken de nodige discussies ook niet.  Traditie moet er zijn !!

Voor de rest werd het een rustige avond.  Na het avondeten (dat nu even lekker maar iets uitgebreider was) en enkele streek- of andere biertjes zijn de meeste van de niet meer zo jonge jongeren van hierboven rustig in hunne pot gekropen.  

De volgende dag was weeral onze laatste, van het weekend toch.  De tijd vliegt als het plezant is.   Na een uitgebreid ontbijt zijn de meeste van ons vertrokken naar het kasteel van Belœil.  Je wil echt niet weten hoe mijn Hollands GPS-madammeke (Ik heb haar Klaasje gedoopt) dat uitspreekt, maar ze heeft het wel gevonden.

Het was wel spijtig dat het kasteel – toevallig ook weer nu – binnenin niet kon bezocht worden, maar ja, zoiets kan gebeuren, en dat belette ons natuurlijk zeker niet om het park en de buitenkant van het kasteel te bewonderen.  En dat was ook weer nu “met treintje”.

Of dat treintje nog lang zal rijden, dat weet ik niet zeker, want feit is dat ons “Bertha” toch iets meer respect had voor het arme ding.  Een roetfilter zou trouwens ook geen overbodige luxe geweest zijn.  

Hierna zijn we nog eens rustig door het park gewandeld en hebben uitgebreid de tijd genomen om Neptunus (met gehandicapte drietand en geamputeerde arm) te bekijken.  Laat ons eerlijk zijn : de Heer Neptunus heeft betere dagen gekend, en ook zijn familie kon wel een uitgebreide facelift gebruiken, maar het park en kasteel zelf was prachtig.

En ja, daarmee zat het weekend er weer op, en is iedereen opnieuw richting Kammechelen vertrokken.

Wat mij betreft een zeer mooie uitstap, en onze welgemeende dank aan Jos, onze voorzitter, die dit allemaal weer zo prima georganiseerd en in goede banen geleid heeft.  

Tot de volgende keer !!

Verslaggever: André Vennekens