Als je naar het Reigersnest in Koksijde gaat, dan ben je van twee dingen zeker.  Je zal er lekker kunnen eten en je zal er ook water zien.  Je weet nooit op voorhand of je dit water vooral in de zee zal vinden ofwel of het vanuit de lucht op je kop zal donderen, maar het zal er zeker zijn.

En op 21 april was het zo ver. Het traditionele voorjaarsweekend van de KWB.   We gingen naar het water, de Grote Plas, en naar het Reigersnest.  Er was van tevoren wel wat gejongleer en discussie over de exacte periode, vooral omdat Pasen tegenwoordig ook niet altijd meer meewerkt, maar om dat in de toekomst te voorkomen hebben we nu besloten om elk jaar opnieuw de exacte datum te herbekijken en die goed op voorhand aan iedereen door te spelen.  Hiermee bedoel ik wel de datum van ons weekend natuurlijk, niet die van Pasen, want aan die laatste, sorry, maar daar kunnen we echt heel weinig aan veranderen.

Iedereen vertrok volgens zijn eigen planning en in de loop van de namiddag was er de samenkomst in de bar van het Reigersnest.  Dat was zo niet afgesproken.  Maar sommige dingen moet je ook niet op voorhand afspreken, die weet je gewoon.  En iedereen houdt zich er ook aan.   Je ziet mekaar in de bar, zo werkt dat.   “Traditie mot er sijn” heeft Wim Sonneveld ooit gezegd. Ik kan hem geen ongelijk geven.

Na een lekker avondmaal was het tijd voor onze Grote-Zettersprijskamp-Op-Verplaatsing die uit 3 tafels bestond.  De meeste mannen speelden kaart, de meeste vrouwen praatten liever een beetje bij, de ene al wat meer of minder en ook al wat ingetogener of luidruchtiger dan de andere maar ook dat gebeurt zonder dat het op voorhand afgesproken wordt.   Want “Traditie mot er sijn”.  Wim heeft het gezegd.

Maar ere wie ere toekomt : alhoewel de vrouwen niet zo sterk vertegenwoordigd waren tijdens het kaarten gingen ze toch met de eerste twee prijzen aan de haal.  Andree kaapte de eerste prijs weg, op de voet gevolgd door Maria die de tweede voor haar rekening nam.  Gelukkig hadden we Jos die onze manneneer toch een beetje kon redden door de derde prijs te verzilveren.  Voor alle duidelijkheid, ik praat wel over Jos Hendrickx, en niet over andere Jos.  Andere Jos is een heel toffe kerel, hij werkt zich te pletter voor de KWB, hij leidt (lijdt ?) alles in goede banen met zijn welluidende stem, maar kaarten ???    Nee, dat zal hij echt nooit leren. 

Na onze zettersprijskamp was het duidelijk dat iedereen nog een beetje dorst had, en de speciale reductiebonnetjes waar onze voorzitter van tevoren voor gezorgd had, vonden dan ook regelmatig hun weg naar de bar.  Soms moest er wel wat gewacht worden op de bestelling, maar och, we hadden tijd genoeg, en van wachten krijg je nog meer dorst, dus zo heeft elk nadeel ook weer zijn voordeel.

Nadat de laatste dorstige kelen gelaafd en de laatste nieuwtjes verteld waren is iedereen, ook weer in zijn eigen tempo, richting slaapkamer getrokken.  Daar zou alles héél rustig moeten geweest zijn want in het Reigersnest hangen er overal borden met  de waarschuwing “Sttt…. Slapende kinderen en Senioren”.  Dat is zoiets als dat bord met “Stttt…, hier rijpt de Duvel”, maar het verkeer op de A12 lijkt me toch minder luidruchtig te zijn dan het lawaai dat uit sommige kamers kwam.  

De voormiddag van dag twee was de regenvoormiddag.  We vroegen ons al af waar die bleef, maar we werden dus niet teleurgesteld in onze verwachtingen.   Och, ik ben aan het overdrijven, het viel allemaal best mee.    Zo hard regende het ook weer niet en als je je paraplu opendeed werd je zelfs niet eens nat.  Trouwens die regen aan de kust, daar word je niet echt nat van, die is gewoon verkwikkend.

Enkelen van ons offerden zich op om in het hotel de cola, koffie, en ook nog enkele andere dranken verder te testen, nog anderen gingen op pad voor een stevige bos- en duinwandeling met aansluitend een bezoek aan het natuurcentrum, en het kleinste groepke (Lutt en ikke) opteerde voor een wandelingske naar De Panne. 

Zo zijn wij.  Terwijl iedereen met de auto vertrok vonden wij dat er al genoeg luchtverontreiniging was, en wilden wij hiertegen actie ondernemen door te voet te gaan en zo ons steentje bij te dragen om de uitstoot van fossiele brandstoffen toch enigszins te beperken.    

Of misschien was het gewoon omdat we de week daarvoor al genoeg door de bossen getrokken hadden, dat we het ruisen van die dingen eigenlijk een beetje beu waren, en daarom liever eens stevig wilden uitwaaien aan zee ?   

Wie zal het zeggen ?  Maar het eerste klinkt wel beter dan het tweede, dus laten we het daarop maar houden.

Na afloop kregen we weer een prima middagmaal en in de namiddag vertrok een gedeelte van onze groep naar Oostende waar er op de vlieghaven een opendeurdag georganiseerd werd.  Sommige van onze KWB-ers blijven die bepaalde groep nog altijd “De Jeugd” noemen, alhoewel er over deze omschrijving ook stilletjesaan kan gediscussieerd worden.  Maar “De Jeugd” en de kinderen brachten de dag dus grotendeels door tussen de vlieg- en andere tuigen.  Ik was er niet bij, maar afgaande op het enthousiasme achteraf, was het een uitstapje dat zeer in de smaak gevallen was. 

De meeste anderen gingen naar Nieuwpoort voor een wandeling langs de Ijzer.  We hadden geluk want de Ijzervlakte die een tijdje geleden onder water gezet was (tegen die Duitsers, weet je wel), was  ondertussen weer volledig opgedroogd en opnieuw vrij toegankelijk, en we konden daar dan ook genieten van een prachtige wandeling langs de jachthaven.

Ook had het druilerige weer van de voormiddag plaats gemaakt voor een prachtig zonnetje waardoor de paraplu’s overbodig werden en de St. Bernardus op het terras dubbel zo goed smaakte.  

En na het avondmaal was het weer tijd voor ons traditionele “stopke schieten”. 

MAAR HOE IS HET MOGELIJK ????  EEN ONVERWACHT PROBLEEM DOOK OP !!!! NOOIT EERDER GEBEURD IN DE GESCHIEDENIS !!!!  LOUIS KWAM RONDELLEN TE KORT !!!

Daardoor benoemden enkele mensen zichzelf maar tot toeschouwer, want geef toe : Stopke schieten zonder rondel, dat komt eigenlijk nogal raar over, niet alleen om er naar te kijken, maar ook om te doen.

De volledige uitslag ken ik niet meer, maar ik weet wel dat Etienne op de valreep nog gecounterd werd door Louis, zodat deze laatste zich na de prijsuitreiking de trotse eigenaar van een hoop manicure-, houtbewerkings-, en chirurgisch materiaal mocht noemen  Dat is het voordeel van zo’n set Stanleymessen, je kan er werkelijk alle kanten mee uit.

Ook weet ik nog wie laatst was.  Ikke dus.  6 punten in ’t rood.  Dat is niet veel.  Dat is zelfs weinig. 

Ik vond het niet eerlijk.  Een mens gooit zo kunstig 6 franskes van die stop, terwijl hij tegelijkertijd toch dat stomme ding laat staan.  Dat is een prestatie, een bewijs van grote klasse, die punten zouden ze gewoon dubbel of driedubbel moeten tellen in plaats van af te trekken.  Waarschijnlijk werd dit punt van het reglement weer besproken en goedgekeurd op een vergadering waar ik niet aanwezig of minder aandachtig was.

En daarna was het natuurlijk weer tijd om enige tijd in de bar te verpozen.  Niet dat we nog dorst hadden – helemaal niet – maar die verrekte bonnetjes moesten nu eenmaal op.   Aanvankelijk wilden we ’s avonds ook nog heel sportief naar het vuurwerk te wandelen, het enthousiasme hiervoor was heel erg groot maar werd iets minder toen bleek dat dit niet te doen was in Koksijde maar wel in Oostduinkerke, en het dus toch twijfelachtig kon worden of we tegen de volgende morgen nog wel bijtijds zouden kunnen terug zijn voor het ontbijt.

De volgende dag was weeral onze afscheidsdag.  Zo’n weekend is gewoon veel te kort.  Na het ontbijt gingen de kinderen samen met “de Jeugd” naar Plopsaland, en de meeste anderen maakten nog een laatste wandeling richting Koksijde.  En na ons laatste middagmaal is iedereen, opnieuw volgens de eigen planning, de ene al wat rapper dan de andere, weer richting binnenland vertrokken.

Mijn mening : weer een zeer geslaagd weekend waarin we lekker gegeten en gedronken hebben, waarin er veel gewandeld is, maar vooral weer een weekend waarin er een hoop plezier gemaakt werd en waarover een heel toffe sfeer van kameraadschap hing.  En dat is toch het allerbelangrijkste.

En natuurlijk - niet in de laatste plaats – onze dank aan degene die hier weeral een hoop tijd in gestopt  heeft en dit alles weer zo netjes beredderd heeft.

Dree