| 24 april 2024 - Daguitstap naar de Schreve | | 7:15 u. : Busje komt zo …
7:30 u. : Stipt op tijd vertrokken we aan de Spar richting Heuvelland in West-Vlaanderen. Hoe Heuvelland, zijn er dan heuvels in het vlakke West-Vlaanderen? Inderdaad, de heuvels op de grens met Frankrijk zijn getuigenheuvels. Ze vormen een miniketen van oost naar west. Ze bleven achter toen de zee terug trok en door de erosie verdween het zand en bleven hardere gesteenten zoals de roodbruine ijzerzandsteen achter. De namen klinken ons toch bekend in de oren: de Kemmelberg, vooral gekend bij de wielerliefhebbers, de Zwarteberg, de Rodeberg, de Monteberg, de Vidaigneberg enz....
9:02 u. : Na een vlotte rit zonder files komen we aan in Café Français (1) voor een koffiestop. De joviale uitbater stond ons al op te wachten en in geen tijd waren we voorzien van koffie of thee (2).
9.30u Terug de bus op voor een kort ritje naar nog een andere berg nl. de Kasselberg, net over de Franse grens, met zijn 176 meter, ruim de hoogste col van de Westhoek.
Na een fikse beklimming met de bus bevinden we ons in K(C)assel, een stadje gelegen op de top van de Kasselberg en reeds bestond in de tijd van de Menapiërs. Castellum in het latijn betekent dan ook “burcht”. In de Romeins tijd was het een strategisch knooppunt op de heerbaan Boulogne – Keulen en in de middeleeuwen was het de hoofdplaats van het graafschap Vlaanderen. Het werd herhaaldelijk geplunderd en verwoest o.a. door Robrecht van Artesië. In de loop der tijden werden er nog verschillende veldslagen geleverd met verwoestingen en plunderingen tot gevolg.
Dichterbij in onze tijdrekening, tijdens de Eerste Wereldoorlog, had Generaal Foch hier tijdelijk zijn hoofdkwartier en in mei 1940 nam Kassel een sleutelpositie in bij de militaire operatie Dynamo. Gedurende 3 dagen werd er door de Britten verbeten gevochten om de Britse inscheping in Duinkerke vlotter te laten verlopen. Maar nu genoeg geschiedenis.
De bus zette ons af op de Place Général Vandamme en Noël nam ons mee voor een kleine (maar koude) wandeling op het hoogste punt van Kassel (3). Boven hadden we een prachtig uitzicht (4) over, naar men zegt 5 landen, Frankrijk, België, Nederland, Engeland én de hemel!
Van Nederland en Engeland was niet veel te zien, de hemel daarentegen … die was wel erg dichtbij onder de vorm van een dik wolkendek. Na de klim en het zicht volgde nu de afdaling richting het Musée de Flandres (5). Wat moeten we eigenlijk verwachten van een museum over Vlaanderen in een Frans stadje? Eerlijk gezegd, het heeft ons aangenaam verrast. Het museum is gevestigd in het voormalige stadhuis en is recent gerenoveerd.
Er is een permanente tentoonstelling met werken van Rubens (6), David Teniers (7) en Rogier van der Weyden (8). Ook onze hedendaagse kunstenaars zijn er te vinden zoals Ensor, Panamarenko (9) en Wim Delvoye.
De tijdelijk tentoonstelling bevat werken van Nicolas Eekman. Deze in Brussel geboren kunstenaar was bevriend met Mondriaan en Max Ernst. Zijn schilderijen zijn bevolkt met mysterieuze wezens en weerspiegelen daarmee de invloeden van oude Vlaamse meesters zoals Bruegel, Jeroen Bosch maar ook het carnavaleske van zijn tijdgenoot James Ensor.
12:15 u. : En omdat de koffie er lekker was keerden we voor de lunch terug naar Café Français. Daar werden we getrakteerd op een lekkere Picon als aperitief. Picon is een typisch drankje van de streek. Je kan het puur drinken, met witte wijn of met bier.
De kippenbrochette met bearnaisesaus en de frietjes werden door iedereen gesmaakt en de warme appeltaart met koffie achteraf ging er vlotjes in.
14:.33 u. : Tijd om ons naar de volgende afspraak te begeven … iets met wijn naar ’t schijnt. De eigenaar, Martin Bacquaert, van het wijndomein Entre deux Monts wachtte ons op. Buiten kregen we uitleg over het maken van voornamelijk witte wijn. We zagen dat de prille bloesems (10) toch wel wat last hadden van de voorbije koude nachten. Ze stonden er verkleumd bij, net als wij trouwens.
Eigenaar Martin besloot om zijn uitleg binnen verder te zetten en niemand was daar rouwig om (11). De proeverij en het leerrijke filmpje werd door iedereen gesmaakt (12). En wie graag een flesje meenam om thuis te ontkurken, kon terecht in de wijnshop.
16:30 u. : Onze uitstap zit er bijna op en rijden nu richting Ieper. De bekende Menenpoort en de Lakenhalle met het Flanders Fieldsmuseum laten we aan ons voorbij gaan en we bezoeken de minder bekende Sint-Maartens kathedraal (13) met het graf van Robrecht van Bethune, bijgenaamd de Leeuw van Vlaanderen.
Nadien bracht Noël ons ook nog naar de Saint George’s Memorial Church (14). Deze Anglicaanse kerk werd gebouwd door de Britten ter ere van de gesneuvelden in de Eerste Wereldoorlog (15) en wordt nog steeds veelvuldig bezocht door Britse en ander toeristen. Velen zakken af naar de Westhoek op zoek naar een graf of andere herdenking aan hun gesneuvelde familieleden.
Na een kort dorstlesser op een of ander terras keerden we meer dan voldaan huiswaarts.
19:37 u. : Busje leeg en weer weg.
| | | |
| 6 april 2024 - Culinaire avond | | Het startschot weerklonk rond half zeven. Chris toonde ons meteen hoe Italië eruit zag, een lange laars zoals we het lang geleden op school hadden geleerd, maar ’t was van boven te doen en nog wel in 3 regios tegelijk: Lombardia, Piemonte en het kleinere Friuli-Venezia Giulia. Hoe kleiner, hoe meer woorden ze er blijkbaar aan vuil maken in Italië.
Lombardia, hoofdstad Milano, dat kenden we allemaal wel van het voetbal of de koers of andere modeshows, maar wat eten ze daar. Na enkele sfeerbeelden van wat kleinere en grotere steden, viel Chris meteen met den aperitief in huis, meer bepaald de aperitivo, zogenaamd om onze buik te openen, want dat is de letterlijke vertaling van het Italiaanse werkwoord aperire. Werken is het niet echt … een aperitiefje drinken en dat moet ene Davide Campari ook gedacht hebben toen hij in 1867 in een Milanese bar zijn rode kruidendrank voor het eerst uitschonk. Ondertussen drinkt heel de wereld het en dan nog liefst gemengd met orange, prosecco, e.a. soda’s. Dat er ondertussen ettelijke miljarden vrouwelijke schaamschildluizen zonder schild rondlopen om aan de intens rode kleur (cochenille) te komen, kan niemand wat schelen. Wat ons wel kon schelen waren de typische gerechten als ossobucco, bollito misto, cassoeula, mondeghili, casoncelli, frito misto … u zou er zowaar van in uw tong bijten, Italiaans sprekende amateurs als we zijn. Gelukkig werd al dit lekkers deskundig beschreven door Chris en konden we het ons visueel inprenten door de passende foto’s op het scherm. Plots bleek er toch een verkeerde dia in zijn presentatie te zijn gesukkeld, een troepje mussen deed zich tegoed aan wat rondgestrooide zaden. Niets van aan bleek onmiddellijk, wij zagen nl. het hoofdingrediënt van uccelli, een lekkernij in Lombardije. Niet moeilijk dat bij de jaarlijkse vogeltelling in onze kontrijen de mus niet meer bovenaan op de lijst prijkt.
Tijd nu om de daad bij het woord te voegen, om ons buikje te openen met een lokale aperitivo, Campari Spritz met bijpassende hapjes. Gezonde rauwe groentjes met een lauw dipsausje, de bagna caoda, volgens onze huiskok Tony, moeilijker uit te spreken dan het te maken. Maar ’t was wel lekker, naast de grissini, olijven en de schijfjes saltufo (worst op basis van varkensvlees, truffel en Parmigiano Reggiano).
Piemonte, hoofdstad Torino, tussen Lombardia en Frankrijk en in het noorden grenzend aan Zwitserland. Gelukkig hadden we onze aperitief al gehad want daar zijn ze gewoon om er zelfs tot 30 assagni (amuses) bij te serveren. Onze mooi gedekte tafels waren allicht veel te klein geweest en bovendien de buik openen met een aperitivo om hem haast onmiddellijk weer dicht te snoeren met teveel van het goede is ook niet echt doordacht. Die Piemontesers moeten nog veel leren of het zijn enorm goede eters. Tussen hun primo, secundo en de dolce, nuttigen ze liefst ook nog een stukje formaggio en dat alles vergezeld van meerdere glazen vino uit Albi of Asti of als het iets meer mag zijn, Barolo. Als God zijn leven in Frankrijk wat beu is, steekt hij best de grens over. ’t Is niet ver en als het even kan, zullen witte truffel, hazelnoten en een groot assortiment kazen zijn pad kruisen.
Tijd nu voor de bovenbil van het kalf … of tonijn in olie … of ansjovis … of was het toch zonder ‘of’. Juist … het waren de ingrediënten voor onze primo piatto, vitello tonato, in dit geval con ciabatta en vergezeld van een lekkere witte Montefalco. De geur van de versgebakken ciabatta walmde nog uit de keuken toen de mooi gedresseerde borden werden binnen gegleden door bevallige cameriere.
Na dit voorgerecht zette Chris zijn discours verder, toonde beelden van de (on)bekende rijstvelden van Vercelli, had het over panissa (bruine bonen met varkensvlees), tajarin (zeeeer lange pastaslierten), agnolotti (gevulde deegflapjes), Gorgonzola en talrijke zoetigheden als savoiardi (soort lange vingers), gianduiotti (chocolaatjes gevuld met praliné), marroni conditi (gekonfijte kastanjes) om tenslotte te arriveren bij de gebroeders Ferrero, de bedenkers van o.a. Nutella.
Onze sedundo piatto stond ondertussen in de oven te sudderen, mondeghili milanse, eenvoudig gezegd gekaptballen met tomatensaus, maar dat was het geenszins. Wel een smakelijk gerecht vergezeld van quadrato focaccia romaino, een mondvol krokant broodje, even lekker als zijn naam deed vermoeden. En daar drinken we een rode Barbera d’Asti bij, afkomstig uit de gelijknamige wijnstreek in het noorden van Italië.
Friuli-Venezia Giulia, hoofdstad Trieste, een gebied tegen de Sloveense grens waar niet al te veel te zien is, behalve rond de golf van Trieste zelf waar de keuken zich vooral toespitst op allerhande soepen, zuppe, minestroni, minestre forti. Ook hier bruine bonen op het traditionele menu in de vorm van minestra di fagiole. Ook polenta siert meermaals de spijskaart, als bianca met gegrilde of gebakken vis, als giallia of nera, zwart door de bereiding met boekweit. Een van de specialiteiten is zondermeer de proscuito di San Daniele, geproduceerd in één van de 15 toegelaten rokerijen en pas na tenminste 13 maanden rijping klaar om onze tongen te strelen. Ook eieren worden er veelvuldig gebruikt in o.a. frittata di cipolle, een plaatselijke omelet met ajuinschijfjes maar dan 3x zo dik als wij gewend zijn. Van de wijn en het dessert werden we niet echt wijzer wegens voor ons onbekend tot het woord mascarpone door de zaal weerklonk. Dat product kenden we wel, maar dat we het ook zelf kunnen klaarmaken niet. Zelf uw mascarpone maken met lichte room en wijnsteenzuur of bij gebrek hieraan enkele citroenen. Met alles erop en eraan veel werk, op die tijd kunt ge al meerdere keren op en af rijden naar den Aldi. Of de vroegere bezetters, de Spanjaarden het nu ook ‘mas que bueno’ hadden genoemd, weet ik niet, hun uitspraak indertijd kon wel eens aan de basis liggen van de huidige mascarpone. Toeval of niet het werd ook verwerkt in onze dolce en wel als crema al mascarpone e frutto rosso, een gatenvullend dessertje om de avond in schoonheid af te sluiten.
Een dikke proficiat aan gids Chris en vooral huiskok Tony die nog maar eens het beste van zichzelf naar boven bracht met de Noord-Italiaanse specialiteiten waaraan we ons konden tegoed doen. Ik mijmerde even weg in komende vakantiesferen en zag nog juist het eindscherm opdoemen .....
‘Grazie per la vostra attenzione’
| | | |
| 15 maart 2024 - Voordracht | | "Fabels en feiten over voeding"
1. Zijn aardappelen dikmakers
Rauwe patatten, niet iets wat we dagelijks eten, maar zeer doeltreffend tegen sporadisch maagzuur. Amper tien minuten zijn er nodig om dit ambetant euvel te verhelpen. Aan interessante weetjes geen gebrek zal blijken in de loop van de avond. En daar wordt het eerste fabeltje al de kop ingedrukt, aardappelen zijn geen dikmakers. Jonge exemplaren bevatten immers geen suiker (bewaarde aardappelen wel) en ze hebben omwille van hun laag droge stofgehalte een lage caloriewaarde (82 kcal/100 g). De pectine in de schil houdt de darmflora gezond, het aanwezige kalium en vooral magnesium verhindert spierkrampen. Qua aantal calorieën komen 300 g aardappelen overeen met 100 g brood. Tijd voor een volgend weetje, gekookte aardappelen die men laat afkoelen ontwikkelen als het ware weerstandig zetmeel. Een soort prebioticum dat als vezel de concentratie aan boterzuur stimuleert in de dikke darm.
Conclusie: eet koude gekookte aardappelen in (en met) de schil, eerder dan brood.
2. Is koffie drinken gezond
Deze vraag stellen lokte heel verschillende reactie uit bij het publiek, de meesten onder ons dachten niet dat het écht gezond was om veel koffie te drinken. Nochtans… het bleek een zeer gezonde drank te zijn, vooral te wijten aan de aanwezige cafeïne (1 kop koffie bevat er 80 mg van) die het metabolisme stimuleert en zo instaat voor een 10 % hogere vetverbranding. Koffie bevat ook sterke antioxidanten, algemeen gekend voor het afremmen van ondermeer baarmoeder- en leverkanker (2).
Koffie beschermt door de aanwezige polyfenolen ook tegen diabetes type 2 (6 kopjes per dag) en tegen leververvetting (4 kopjes per dag). Fenylindanen hebben dan weer een positieve invloed tegen de ziektes van Parkinson en Alzheimer. Koffie drinken lijkt wel een wondermiddel en dat is deels ook juist. Daarom worden we er bij het drinken ervan evolutionair ook voor beloond door de aanmaak van dopamine en noradrenaline in onze hersenen… al na 10 minuten voelen we ons beter in ons vel, we zijn content.
Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, cafeïne verhoogt immers ook de stresshormonen, versnelt de darmtransit, vermindert de opname van ijzer en zink in het bloed en verhoogt de hartslag. Het wordt als drank zeer sterk afgeraden voor zwangere vrouwen. Gelukkig bleken alle aanwezige vrouwen zogenaamd ‘buiten jaren’ te zijn. Een kopje koffie drinken kan dus gerust, ware het niet dat osteoporose hier om de hoek komt piepen. Niet overdrijven blijft de boodschap.
Conclusie: 4 à 5 kopjes koffie per dag of een maximum van 400 mg cafeïne per dag, want er zijn ook nog andere bronnen van cafeïne zoals bvb. groene thee (1 kopje = 40 mg).
3. Wat is mijn ideaal gewicht
Nu werd het pas interessant, iedereen zette zich nog eens recht op hun stoel. De gulle spreker van dienst had al aangekondigd dat het gebruik van de BMI (body mass index) geen goede maatstaf was. In de plaats daarvan toverde hij de formule van Marcel Monnerot-Dumaine op het projectiescherm. Daarbij wordt rekening gehouden met de grofheid van het beendergestel en dus komt de lintmeter van pas. Eerst om de eigen lengte te meten (T in cm) dan om de polsomtrek te meten (PO in cm) ter hoogte van het ‘kneutje’. Beide waarden komen in onderstaande formule terecht en geven ons het ideale gewicht. Persoonlijk dacht ik nog dat dit alleen voor de dames van toepassing was en de heren de enkelomtrent mochten gebruiken, maar dat bleek ijdele hoop. Iedereen gelijk voor de ideale gewichtswet. Ondertussen weet ik dat ook die insteek mij niet gunstig gezind is, ik moet dringend aan mijn polsomtrek werken.
4. Hoeveel eieren mag men eten per week
Hier wist (bijna) iedereen het wel zeker, een tweetal eieren per week is meer dan voldoende, want ’t is slecht voor de cholesterol en daar pakken we toch met z’n allen een pilletje tegen. Weer mis, weer een fabeltje, ’t leek hier wel een sprookjesavond. Geen enkele studie kon immers aantonen dan 1 ei per dag een hoger risico op hart- en vaatziekten inhield. Zelfs diabetici mogen gerust hun dagelijks eitje eten. We kunnen het zondermeer een gezond product noemen en de uitleg waarom maakt het nog duidelijker. Een bevrucht ei moet immers uitgroeien tot een volwaardige kip (of haan) en dus moeten alle noodzakelijke onderdelen al direct aanwezig zijn binnen de beschermende eierschaal. Dat diezelfde schaal zo’n 15.000 minuscule gaatjes bevat om de zuurstofhuishouding binnen het ei te regelen is niet meer dan een weetje. Voor nog een weetje komt men nu terecht bij het kieken zelf, nl. de kleur van hun oorlel. Is die rood, dan legt de kip bruine eieren. Bij witte oorlellen komt een wit ei tevoorschijn. Voor onze ‘lijn’ zijn beide identiek, amper zo’n 90 kcal per stuk.
Conclusie: eet gemiddeld 1 ei per dag, liefst met gestold eiwit en vloeibare dooier, een spiegelei dus.
Maar wacht tot morgen, want nu is er pauze. Ik heb goed opgelet en dus vraag ik mij aan de bar een koffie met een gekookt ei, maar dat bleek niet voorhanden. Dan maar een rood wijntje, daar zitten ook antioxidanten in zal later blijken.
5. Mag men spinazie opnieuw opwarmen
Na de herneming klinkt overtuigend “neen” door de zaal… lap, weer een fabeltje. Er is wel ook een ‘maar…’. Spinazie is een groene bladgroente en heeft dus veel meststof nodig om volwaardig uit te groeien, waardoor het veel nitraten bevat. Op zich niet erg als het in die vorm aanwezig blijft en daar ligt nu juist het probleem. Indien men een overschot spinazie laat afkoelen en ’s anderendaags opnieuw opwarmt, zijn bijna alle nitraten omgezet naar nitrieten. Deze laatste worden in de maag omgezet tot kankerverwekkende nitrosamines en dat is uiteraard ten allen tijde te vermijden.
Conclusie: doe de rest spinazie warm in een plastiek of glazen recipient met deksel en plaats dit onmiddellijk in de koelkast (2°C). Een snelle afkoeling lost immers bovenvermeld probleem op.
6. Bestaan er voedingsmiddelen met een sterk anti-kanker effect
De vraag stellen is ze tegelijk ook positief beantwoorden, maar daar zal het bij de meesten bij gebleven zijn. Hilariteit alom als een grote groep groenten ten berde wordt gebracht. Iedereen weet wel dat ze flatulentie bevorderend zijn, maar niet dat alle koolsoorten een sterk antikanker effect hebben. Ook waterkers en… mosterd hebben de eigenschap om uit de bestaande glucosinolaten en het enzym myrosinase aromatische isothiocyanaten en indolen te vormen en dat werkt tegen kanker. Doe daarbij nog een ferme schep straffe mosterd en het spel zit helemaal op de wagen. Meer specifiek broccoli waar het sulforafaan het immuunsysteem versterkt, leidt het eten ervan tot minder virale infecties en minder kanker.
Conclusie: Eet koolsoorten rauw of beetgaar gestoomd (4 à 5 min.), maar zeker niet in water gekookt. Het enzym myrosinase wordt dan immers volledig afgebroken waardoor er geen antikankerstoffen worden gevormd. Bedenk bovendien… als het kontje bromt is het hartje gezond.
7. Zijn oesters goed voor het libido
Niemand durfde zijn hand opsteken als er werd gepeild naar ons verminderde libido… teveel kennissen in de zaal allicht. Soit, als we voortaan een 50-tal oesterkes eten, allemaal na elkaar, zou het mogelijk kunnen zijn dat ons libido ietsje gestegen is. De vraag of dit iets opbrengt als er zo’n 4 dozijn oesters in uw maag liggen te klutsen, moet nog verder worden onderzocht… Tot daar het volgende fabel in de rij. Toch zijn oesters gezond, ze bevatten immers veel zink en dat verhoogt sowieso onze weerstand en verbetert de wondheling. Bij mannen verhoogt het tevens het testosterongehalte. Sporenelementen als magnesium en selenium, alsook vitamine B12 werken positief in op ons immuunsysteem. Wie allergisch is voor oesters (of rauwe mosselen) kan ze gegratineerd wel degusteren. Het risico op enig noravirus wordt zo ook uitgeschakeld.
Conclusie: Eet oesters uit goesting, niet om goesting te krijgen, want dat werkt niet.
8. Waarom zijn sommige mensen verslaafd aan chocolade
Net als bij item 3 (het ideale gewicht) stijgt ook nu de rumoerigheid in de zaal, allicht te wijten aan het hoge verwachtingspatroon bij alle toehoorders. Wie lust er immers geen stukje chocolade en met de paasdagen in het vooruitzicht mag het straks nog wat meer zijn ook.
We zien al vlug dat cacao tamelijk wat bioactieve stoffen bevat. Theobromine, oorzaak van de bitterheid, ontspant de bloedvaten en verlaagt daardoor de bloeddruk. Tryptofaan is een aminozuur dat in de hersenen wordt omgezet naar het gelukhormoon serotonine. Salsolinol is een alkaloïde dat dopamine vrijstelt in de hersenen waardoor we ons goed voelen. Anandamide geeft ons een rustig gevoel. Cacao bevat ook sterke antioxidanten als polyfenolen, waarvan zo’n 10 % flavanolen (2 tot 3 keer hoger dan in groene thee of rode wijn). Allemaal positieve maar misschien ook wel verslavende eigenschappen. Zich goed voelen na het eten van wat chocolade, er zijn ergere dingen nietwaar. Maar… chocolade bevat ook tussen de 24 à 57 % suiker en ook dat stimuleert de vrijstelling van dopamine in de hersenen. En aangezien het droge stofgehalte van chocolade zeer hoog is, is de caloriewaarde ook navenant: 584 kcal/100 g, niet bevorderlijk voor de ‘lijn’.
Conclusie: eet 10 g donkere chocolade (70 à 75 % cacao) per dag (1 mignonette). Het geeft 50 % minder kans op cardio-vasculaire aandoeningen of verhoogde bloeddruk. Chocolade is gezond maar eet het met mate.
Eindigen deden we met een overigens nutteloos weetje. Het waarschijnlijk zwaarste handgemaakte paasei ter wereld werd ooit onthuld in het Argentijnse San Carlos de Bariloche. Het chocolade gevaarte woog 7500 kg en had een hoogte van 8,5 m.
27 bakkerijen hebben twee weken lang gewerkt om voldoende chocolade te maken voor het reuzenei. De lokale bergbeklimmersclub schoot te hulp bij het maken van de bovenkant.
Het ei is opgemeten door het Guinness Book of Records. Tot dusver stond een Italiaans chocolade-ei van 10,39 m hoog als record genoteerd, maar dat bestond uit twee losse helften.
Diezelfde bergbeklimmers braken nadien het ei in stukjes om het te verdelen onder de toeschouwers en dorpelingen.
Rekening houdend met een dagelijkse aanbevolen dosis van 10 g zou dit neerkomen op zo’n 750.000 porties… Smakelijk.
(1) Reeds verschenen publicaties van Eric De Maerteleire aangaande onze voeding
| | | |
| 23 februari 2024 - Reisbijeenkomst | | 
| | | |
| 29 januari 2024 - Bezoek gemeenteraad Gent | | Met 29 zielen (1) waren we om gedurende een 3-tal uren kennis te maken met het reilen en zeilen van de Gentse gemeenteraad. We moesten er kloek opstaan, dus begonnen we met het verorberen van de lekkere broodjes (2,3,4) die ons werden aangeboden in de trouwkapel. Sommigen onder ons werden enigszins lyrisch toen ze er hun trouwdag op dezelfde plek in een flits zagen voorbijvliegen.
Een kort filmpje gaf ons wat achtergrondinformatie wat de Gentse gemeenteraad inhoudt en wat hun voornaamste taken zijn. Drie raadsleden (5) kwamen plaatsnemen naast de gastvrouw voor een kleine vragensessie, waaruit o.a. bleek dat het voor de meesten onder hen geen sinecure is om hun mandaat als raadslid te combineren met hun (echte) job. Een grote stad als Gent wordt vertegenwoordigd door 53 raadsleden, inclusief burgemeester en 10 schepenen. Tenminste tien maal per jaar komen ze samen tijdens de gemeenteraad (6) om over bepaalde punten te discussiëren, nu en dan elkaar wat zenuwachtig te maken en te stemmen.
Wij waren er getuige van hoe een motie (7,8,9) omtrent de gebrekkige dienstverlening van de NMBS in de Gentse stations door alle partijen werd beaamd. Toch wilden alle partijfracties nog hun zegje doen, het werd uiteindelijk een 40 minuten durende echo-ervaring, van (on)efficiëntie gesproken.
Gelukkig verschenen nadien 2 Gentse gidsen, Jo en Lut, die elk een gehalveerde groep (10) meenamen voor een meer dan deskundige rondleiding in het stadhuis. Gepassioneerd vertelde onze Lut o.a. hoe het stadhuis is ontstaan, wanneer er werd bijgebouwd, of hoe de Gentenaars werden tegengewerkt door keizer Karel (of was het omgekeerd) wat ook een weerslag had op de bouwwerkzaamheden van die tijd. Getuige daarvan het enorm hoge gewelf van de trouwkapel in verhouding met de lengte ervan. Resultaat van het voortijdig stopzetten van de veel grotere bouwplannen. Terloops kwam aan het licht dat maagd en macht lang geleden op dezelfde manier werd geschreven, maecht, dit toeval mocht ik jullie niet onthouden.
Het Gentse stadhuis, in heel Vlaanderen het enige in zijn soort van waaruit de stad nog dagelijks wordt bestuurd, zag er in de Middeleeuwen niet alleen heel anders uit, het had ook andere functies. Een gemeenteraad zoals we die nu kennen, bestond niet. Er waren toen geen verkiezingen, het waren vooral de ambachtengildes die hun vertegenwoordigers afvaardigden en samen beslisten over de stad. Het was Napoleon die veel later de burgemeester uit zijn bicorne toverde.
Vele restauraties later staan we nog altijd perplex bij al dat moois: zalen, schouwen (11), vloeren, schilderijen, zelfs een pispot behoort tot het eeuwenoude meubilair (hadden sommigen dat maar geweten). Aangekomen in de 2de kapel (12) van de avond, legt de gids uit waarom die al eind 17de eeuw als griffiesecretariaat werd omgedoopt. Het katholieke geloof rijkte in die tijd amper tot 10 cm onder Luts rechter knie en dus moest de kapel er maar aan geloven.
En plots kwam ik oog in oog te staan met de eerste burgemeester van Gent, overgrootbednonkel Lieven, nen Bauwens (13) die vanuit Engeland d.m.v. 26 overvaarten een stoommachine in ‘stukskes’ naar het vasteland smokkelde. Er recht tegenover hing keizer Karel, de kin vooruit, de tanden ver uit elkaar. Spreken en bijten kon hij amper, dus dronk hij zich het jicht in zijn voeten en deed ondertussen de Gentenaars de duvel aan.
De Pacificatiezaal dan maar, afgewerkt in 1540 en vandaag het decor van het mooiste restaurant van Gent (14) …. toch voor de raadsleden die er blijkbaar ook kloek moesten opstaan alvorens hun halfrond te bestormen. Hier werd in 1576 niet alleen de Pacificatie van Gent ondertekend op het witstenen balkon (15), er werd ook recht gesproken door de schepenen van de Keure (16).
Daartoe hadden ze er een wit-zwart vloertje (17) laten inleggen in de vorm van een doolhof, 1 mijl (± 1,6 km) lang en dienst doend als alternatieve strafmaat door het parcours al kruipend te moeten afleggen als de centen van de veroordeelde op waren. De goede ouwe tijd als het ware.
Op weg naar de troonzaal komen we Jacob Van Artevelde tegen, t.t.z. een groot zwart borstbeeld. Het stond model voor het beeld dat de Gentenaars in 1863 wilden oprichten op hun Vrijdagmarkt. Eén klein probleem, niemand wist nog hoe onze Jacob eruit zag. Geen nood …. koning Willem 1 van Oranje wilde wel even poseren, een Belgische oplossing avant la lettre. Willem, of zeggen we toch maar Jacob staart recht naar een originele wanddecoratie met daarop de toenmalige stadsmilitie (18), bemand door de machtige ambachtsgilden. Hoe groter die gilde, hoe meer leden ze in deze militie konden afvaardigen. Samen met hun invloed in het bestuur van de stad, werd hun macht alsmaar belangrijker.
En daar stond het dan, het originele troonensemble (19) gebruikt tijdens de feestelijke inhuldiging van de Oostenrijkse keizer Jozef II op diezelfde Vrijdagmarkt, inclusief de gemakstoel. Het was immers gebruikelijk dat zulke plechtigheden bestonden uit urenlang entertainment zoals zang en dans, maar ook uit copieuze maaltijden en dito drank en dan kon de keizerlijke nood wel eens hoog worden, vandaar de porseleinen pispot met fluwelen omkadering (20).
Iets verderop kwamen we opnieuw onze Karel tegen, in vol ornaat als standbeeld …. en vol mag je letterlijk nemen. Ondanks zijn talrijke gebreken bleek hij volgens een aandachtige toekijkster goed besteld (21) te zijn. Dit detail kon de vroegere Gentenaars niet deren, zelfs niet toen hij hen trakteerde op het dragen van een strop. In tegendeel, ze bleven zich verzetten tegen hun machthebber en al de gangbare normen uit de verschillende periodes lapten ze aan hun laars. Daardoor konden we nu afdalen naar ons eindpunt, niet via een gebruikelijke ronde, maar via een vierkante wenteltrap (22), enig in zijn soort en het bewijs dat de Gentenaars veel meer zijn dan de (Antwerpse) parking.
Lut (23) werd vriendelijk bedankt voor het spuien van al die kennis, haar Gents accent onderdrukkend, maar dat was geenszins nodig.
| | | |
| 19 januari 2024 - Nieuwjaarsreceptie | | 
| | | |
| 10 december 2023 - Kerstbrunch | | 
| | | |
| 1 december 2023 - Bezoek Volkssterrenwacht Armand Pien | | 
| | | |
| 19 november 2023 - Kaartersetentje | | |
| | | |
| 26, 27 oktober 2023 - Pannenkoekenverkoop | | |
| | | |
| 12 augustus 2023 - Mölkky | | 
| | | |
| 17 juni 2023 - Fietstocht | | 
| | | |
|
Over kwb