Dinsdag 27/02/2024 om 14u15: gegidst bezoek aan de “circuskerk”. 

In 2015 kocht ‘Circusplaneet’ de kerk van de sociale woonwijk Malem in Gent. Circusplaneet toverde de kerk, met de steun van de Vlaamse Gemeenschap en de steun van de Europese Unie, om tot een ‘community circus’: een plek waar mensen samenwerken met circus als drijfveer, een plek die aanzet tot dialoog en ontmoeting in de buurt. Tijdens ons bezoek kregen wij uitleg door Julian, sociaal werker en één van de enthousiaste verantwoordelijken. Zo moet je weten  dat CIRCUSPLANEET werkt op 4 verschillende locaties in Gent (Malem, Brugse Poort, Watersportbaan en Nieuw Gent). Zij hebben zo'n 1000 leden. En het is dus niet alleen circus dat ze doen. Zij willen vooral ook een buurtwerking opzetten voor de mensen uit de wijk (jongeren, volwassenen, ouderen ...).

Openingsuren foyer: van maandag tot zaterdag van 13u30 tot 17u30 . De foyer is gesloten tijdens schoolvakanties en op feestdagen.

    

    

    

    

De Sint op ronde in Mariakerke Centrum: Eind de jaren 60 kwamen enkele bestuursleden op het idee om enkele weken voor het Sinterklaasfeest met de Sint door de straten van Mariakerke te trekken. Enkele Zwarte Pieten moesten de Sint vergezellen om aan alle deuren aan te bellen en loten te verkopen ten voordele van de Sinterklaaswerking. Initiatiefnemers waren o.a. Fernand Strobbe, Robert Van Durme, Miel Prové en Henri Van Hautem (later zou Roger Oosterlinck de Sintstoet op zich nemen). En zo geschiedde. Vanaf 1970 zou de Sint en zijn hoofdpiet (taak waargenomen door Norbert en Nelly Moyaert) jaarlijks de ronde doen op Mariakerke. De radiowagen voorop (later vervangen door de bakfiets van Jan de Brandt), dan de Sint (hierbij werd gebruik gemaakt van uiteenlopende vervoermiddelen, gaande van een koets, over de Sint als amazone gezeten op een echt paard, een stationwagen met open dak met Frans Lenders aan het stuur zodat de Sint recht kon staan, een tilbury met boer De Mits die de teugels van het paard strak vasthield, de camionette van de UNIC, het treintje van ’t Staaksken tot het vertrouwde beeld van de Sintmobiel, de aanhangwagen van Jo Rooms die opgetuigd werd met door Roger Labyte, Geert Dirinck en Chris Rooms met Sintfiguren ooit nog getekend door Willy Bekaert. En uiteindelijk een 8 à 10 hulppieten die de tombolaloten moesten verkopen ten voordele van het klaasfeest. 

Nu 53 jaar later ging de Sint terug op ronde o.l.v. Stijn Vanderkelen. De Sint (Willy) en zijn hoofdpiet (Johan) vervulden hun taak met verve en mochten veel speelgoed ten voordele van de actie "IEDER KIND EEN SINT" in ontvangst nemen. Ook waren vele Pieten terug van dienst die de vele regenvlagen  hebben moeten trotseren.

Met dank aan de jongeren die de kinderen op Mariakerke een onverhetelijke dag hebben bezorgd.

   

                            

Met KWB en Femma naar Vayamundo

Zondag 19 november

We vertrokken met regen richting Oostende. Naargelang we meer naar de zee reden werd het weer beter. We kwamen aan met droog weer en de zon verscheen zelfs af en toe. Iedereen was goed op tijd en rond 3 uur gingen we op stap voor een korte uitstap. We gingen een kijkje nemen in het Duinenkerkje en namen er een groepsfoto. 

De mensen die iets minder te been waren, keerden dan terug naar het hotel. De anderen deden nog een kleine wandeling om langs de dijk terug te keren.

Maandag 20 november

8° bij het opstaan en droog. Er werd een regenachtige dag voorspeld.

In de voormiddag vertrokken we per kusttram naar Oostende om er een wandeling langs de dijk en de strekdam van Oostende te doen. 

Het bleef droog en we zagen een zeehond die af en toe zijn kopje boven het water uitstak. Van op de strekdam hadden we ook een mooi vergezicht op Oostende. 

Het deed deugd om een frisse neus te halen. 

Na het middagmaal reden we opnieuw per tram naar Oostende om er het stadsmuseum dat tevens het sterfhuis van Louise-Marie, de tweede vrouw van koning Leopold I is, te bezoeken. Dit huis is omgevormd tot een heemkundig museum waar veel te bekijken viel over het verleden van Oostende. Uiteraard werd er nadien nog even nagekaart in een gezellige tearoom.

We hadden de hele dag droog weer gehad.

Na het avondmaal werden we vergast op een quiz. Een leuke avond. Ook hierover werd nog even nagekaart.

Dinsdag 21 november

11° en zwaar bewolkt bij het opstaan.

In de voormiddag gingen we te voet langs Raversijde naar Middelkerke. 

Daar maakten we kennis met een kleine regenbui en liepen we even tot aan het in opbouw zijnde nieuwe Casino. 

We gingen nog een aperitiefje drinken in een leuk cafeetje om dan welgemutst per tram terug te keren naar Vayamundo om er ons middagmaal te gebruiken. 

In de namiddag werden de troepen, na per tram te zijn aangekomen aan het station van Oostende, gesplitst. Een gedeelte bezocht de tentoonstelling van James Ensor, een gedeelte maakte een wandeling in de buurt van Fort Napoleon en een gedeelte bracht een bezoek aan de basiliek en de binnenstad van Oostende. Ze eindigden in de oude post die nu omgebouwd was tot een mooie taverne. Per tram werd er terug gekeerd naar Vayamundo om er van het avondmaal te genieten. 

Nadien was er een dansavond in de grote zaal. De meerderheid verkoos echter voor een spelletjes- en babbelavond in de ‘rotonde’.

Woensdag 22 november

5° bij het opstaan maar wel een prachtige felrode zonsopgang.

Enkelen kozen ervoor om te gaan zwemmen, anderen voor nog een laatste strandwandeling en nog anderen zochten de rotonde op om na te kaarten of spelletjes te spelen.

Na het middagmaal vertrokken we per auto naar Oudenburg en kregen we er een rondleiding met gids. De welbespraakte dame leerde ons heel wat bij over het voor de meesten onbekende Oudenburg, een van de oudste steden van België. 

Deze stad was al een belangrijke plaats ten tijde van de Romeinen. 

Nadien was er de voor de streek een belangrijke abdij.

Na de interessante rondleiding werden we nog getrakteerd op een appeltaart of wafel met bijhorend drankje. EN DAN WAS IEDEREEN PLOTS WEG. 

Zo werd de  vierdaagse afgesloten.

We vertrokken met 10 geïnteresseerden (2 vrouwen van femma en 8 mannen van kwb) per auto van op het Mariakerkeplein richting ‘Fabriek Energiek’ te Zelzate. Daar kregen we al direct een eerste uitleg over de Aziatische en de Europese hoornaar nadat een plaatselijk opzichter 2 van die schadelijke aziatische bijen gevangen had en onmiddellijk onschadelijk had gemaakt.

Daarna was het de beurt aan onze gids, Luc De Puydt, om ons te begeleiden op de Zonneberg. 

We werden voorzien van een geel hesje om herkenbaar te zijn op de vele camera’s die hier overal hangen ter beveiliging. Voor alle zekerheid namen we onze paraplus mee want er werd rond 16u een plensbui voorzien. 

Na een stevig klimmetje kwamen we in schapengebied. We hadden een prachtig zicht op ‘Klein Rusland’, een ietwat verwaarloosde sociale woningenwijk van Zelzate. 

We vernamen de oorsprong van de naam Klein Rusland: n.a.v. het oprichten van een bedrijf in de jaren 1920 door 2 Russische ingenieurs zochten zij voor hun bedrijf Belgisch personeel met o.a. als lokkertje de mogelijkheid om op korte afstand van het bedrijf goedkoop een woning te verwerven.

Wat de Zonneberg betreft: de gids vertelde dat de aanvankelijke immense berg met gips (waaruit o.a. fosforzuur werd gewonnen) geleidelijk aan minder afzet genereerde waarop  moest worden gezocht naar een veilige oplossing. Daarvoor werd het bedrijf ‘De Nul’ ingeschakeld. Het giftige gips werd overdekt en ingekapseld (o.a. met een dikke kleilaag en matten) om de omgeving te vrijwaren van giftig grondwater en het terrein werd afgebakend met rond-om-rond grachten. In een groot waterbekken wordt al jarenlang het gezuiverde gedraineerde water opgevangen. Er werd gezocht naar een andere invulling van dit groot gebied en het aanleggen van zonnepanelen was een uitkomst. Hoe hoger we klommen, hoe méér het uitzicht groeide. Verder kregen we uitleg over het teloor gegane Kuhlmann en de eveneens verdwenen opvolgers ervan. 

Aan de overkant van het kanaal zagen we de Vlaamse staalreus Arcelormittal (beter bekend als Sidmar) liggen. We wandelden zo’n 2 km in het Zonneberg-terrein (indertijd het 2^de grootste zonnepanelengebied in de Benelux) rond de 55 500 zonnepanelen, netjes gerangschikt op evenwijdige rijen. De opbrengst van de zonnepanelen voorziet zo’n 4000 gezinnen van Zelate van energie. Ondertussen zijn er al plaatsen in Nederland en België waar er men spreekt van 160 000 tot    300 000 (in Lommel) zonnepanelen. We kregen te horen dat er in de omgeving vooral wordt ingezet op hergebruik van grondstoffen, zowel metalen als gas enz.

De aangekondigde plensbui bleven weg, integendeel, er was een warme wind, de zon kwam erdoor

 en we konden zelfs de koeltorens van Doel zien liggen (zie foto). De boeiende uitleg zorgde er voor dat de tijd snel leek voorbij te vliegen.

Naderhand werd er nog even nagekaart in café ‘De Nieuwe Gaumont’ op de markt in Zelzate vooraleer we tevreden terugreden naar huis.

onze verslaggeefster kijkt in de richting van het vroegere Sidmar (nu: Arcelor Mittal).

Was het heimwee

of was het iets anders

in ieder geval: BEDANKT  ANNIE voor de organisatie

Op vrijdag 3 maart bezochten we met 25 kwb'ers en femmamaatjes de boekentoren van Gent. De 64 meter hoge toren is een ontwerp van de Belgische architect-kunstenaar Henry Van de Velde en is niet meer weg te denken uit de Gentse skyline. Sinds 2012 onderging het monument van de Universiteit Gent een grondige renovatie en sinds 2021 is de Boekentoren opnieuw in gebruik. Wij hadden geluk  dat we deze parel een bezoekje mochten brengen. We kregen niet alleen een rondleiding in de toren maar ook in de magazijnen van de bibliotheek. 
Hierna kan je een aantal prachtige foto's bekijken van onze huisfotografen Marc B. en Daniël T.

eenmaal boven, konden we genieten langs alle kanten van het uitzicht op Gent

eventjes stilstaan bij de oude boekenlift die de 20 verdiepingen bediende

een kunstwerk van Berlinde De Bruyckere

de collega's (en zie Annie glunderen op de achtergrond)

Initiatiefneemster Annie Martens ging op zoek naar het verhaal achter Belgische chocolade. Wat bleek? Dat er duizenden en duizenden fans van deze lekkernij zijn, maar dat het overkoepelende verhaal errond nog nooit verteld was. 

Chocolate Nation voor chocoladefans, door chocoladefans, moest dus worden bezocht. 

Het doel? De femma- en kwb-leden helemaal
onderdompelen in Belgische chocolade.

Waarom Antwerpen werd gekozen als thuishaven voor Chocolate Nation? Daarvoor moeten we jaren terug in de tijd. Het begon allemaal met de eerste chocoladefabriek van België. Die opende in 1831 in Antwerpen. Tot op vandaag staat Belgische chocolade wereldwijd hoog aangeschreven, onder meer dankzij het vakmanschap van Callebaut. De chocolademaker, die sinds 1911 gevestigd is in Wieze, beheerst al ruim 100 jaar het hele ambacht van boon tot chocolade. Om deze reden is Callebaut één van de grote partners. Natuurlijk komen ook vele andere chocolademerken en ambachtslieden aan bod in Chocolate Nation.

Het innovatief belevingsmuseum heeft een oppervlakte van zo’n 4.000 m². In die ruimte hebben we dan ook de rijke geschiedenis van de wereldberoemde Belgische chocolade leren kennen. 

Chocolate Nation is zonder twijfel de lekkerste attractie van België. Alles, ja echt alles, draait om Belgische chocolade. Zoveel smaken chocolade als er zijn, zoveel mogelijkheden zijn er binnen Chocolate Nation.

Wij hebben geproefd, genoten en beleefd en op ’t einde stonden we allemaal mee nen mond vol chocla.

Hierboven een kabadoeze van chocla.

Dank u Annie voor de lekkerste activiteit van het jaar. Dank ook aan Anita Vanthournhout voor de mooie foto’s

Wekenlang hadden we mogen genieten van prachtig zonnig lenteweer, maar de dag dat we naar Antwerpen zouden gaan waren de weersvoorspellingen heel wat minder, het weer zou omslaan met  winterse buien en koude temperaturen.

Met 29 senioren  zijn we toch op bus 3 gestapt richting Dampoort, daar de trein genomen naar Antwerpen 

en aldaar op tram 24 naar het MAS (= openbaar vervoer op alle fronten!). 

Eerst in ’t museumcafé Storm genoten van een koffie en dan de wandelboulevard op naar de hoogste verdieping op ’t negende om te genieten van het mooie uitzicht op de Stad Antwerpen en zijn haven. 

Boven aangekomen moesten we eerst naar een zogezegd grijs plein kijken, maar boven zagen we echt wat er op dat plein te zien was. En dan werd iedereen voor 1,5 u losgelaten om het MAS, Museum aan de Stroom te verkennen, 

van kunst uit precolumbiaans Amerika, over leven en dood, over steden en eten, over het verhaal van Antwerpen en zijn haven of de expo waar het alle dagen Feest is, keuze genoeg. 

Om 13u terug naar het museumcafé voor een  vooraf bestelde lekkere snelle hap (baguette of quiche). En dan nog eerst een groepsfoto aan het MAS, mensen van Mariakerke aan de stroom.

In de namiddag met tram 7 afstappen aan de 4^de halte voor het bezoek aan de door de jezuïeten opgetrokken Carolus Borromeüskerk, alwaar Jef Van Bemmel ons zou gidsen over deze parel van de Barok, met zijn indrukwekkende monumentale overvloedig  rubensiaanse versierde gevel,  met een interieur dat meer weg heeft van een barokke feestzaal om de mensen een voorproefje te geven van de hemelse feestvreugde in het eeuwige Vaderhuis en met een Mariakapel alwaar de schilderkunst van Rubens en het marmeren sculptuurwerk ons in vervoering lieten brengen door die speelse barokkunst.

Na deze onderdompeling in de barok zijn we met de groep afgezakt naar de Meir. Twintig hebben de prachtige majestueuze gevels boven de winkels aanschouwd en hun geld gespendeerd in de onderste lagen van deze weelderige panden; 

Negen hebben nog een ongekend pareltje in Antwerpen bezocht: het Museum Maeyer van den Bergh. Dit museum werd begin van de 20ste eeuw opengesteld in een nieuw gebouw dat in de 16^de-eeuwse stijl is opgetrokken door mevrouw Henriëtte van den Bergh en dit nadat haar 43-jarige zoon Fritz Maeyer in 1901 na een val met een paard was overleden. Fritz Maeyer kon dankzij het kapitaal van zijn overleden vader zich bezighouden met het verzamelen van oude kunst der Nederlanden uit de 14^de tot de 17^de eeuw waaronder de Dulle Griet van Pieter Breugel.

    De 29 zagen dan malkander terug op een “zonnig” terras
    vlak bij het Rubenshuis, dat voorwerp kan worden van ons
    volgend bezoek aan Antwerpen.

    Moe en voldaan en vooral blij dat het weer, zonder één
    drup, toch nog best was meegevallen, zijn we dan
    huiswaarts gekeerd, naar het provinciale Gent.

    Vele dank aan onze huisfotografen Daniël en Marc.

Toon Lamon