Stel je een buurt voor waar er niks te beleven valt, waar iedereen na het werk de zetel opzoekt en waar er geen contact is tussen buren. Stel je een buurt voor waar niemand elkaar kent, niemand voor elkaar iets betekent en niemand initiatief neemt om samen iets te doen. Hoe zou jij je voelen? Zou jij er willen wonen? Zou jij je er thuis voelen? Ik niet, ik zou er ziek van worden!

‘Kwb als bruistablet, pijnverzachter in de buurt!’

Ik kan me dan ook vinden in de aanpak (onder impuls van Julian Abel, een arts) van Frome, een stadje met 26.000 inwoners in Engeland. Door het creëren van een hechtere, warme gemeenschap daalden de interventies op spoed er met 30% en de ziekenhuisopnames met 20%. Niet alleen goed nieuws op zich, maar ook enorm kostenbesparend. Als het een pil was, zou men spreken van een medisch mirakel. Het motto dat Abel hanteert is: we moeten met z’n allen weer leren zorgen voor elkaar. Liefde, lachen en vriendschap zijn onmisbare medicijnen.

Natuurlijk is het belangrijk om ziektes goed te behandelen, maar je kunt zieken pas echt goed helpen wanneer je hen ook sociaal ondersteunt. Daardoor zakken hun stresshormoon en bloeddruk, stijgt hun gelukshormoon en gaan ze weer vaker spontaan naar buiten. Ziekte maakt immers eenzaam. Hechte sociale relaties blijken een grotere impact te hebben op gezondheid dan wat dan ook. De opdracht is dus simpel: draag in je eigen organisatie en buurt zorg voor iedereen die door ziekte of rouw getroffen wordt.

Ook uit de verhalen van kwb1000, onze recente bevraging bij leden, blijkt duidelijk dat ontmoeting, sociale contact tussen mensen en verbondenheid de belangrijkste drijfveren zijn om bij kwb lid te zijn en te blijven.

Als kwb moeten we dan ook blijven openstaan voor nieuwe mensen die willen verbinden en elkaar ontmoeten.